Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. III CZP 29/17

W powyższej uchwale Sąd Najwyższy jednoznacznie przesądził, że oceny, czy postanowienie umowne jest niedozwolone (art. 385¹ § 1 KC), dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy. SN stwierdził zatem trafnie, że „(…) okoliczności powstałe po zawarciu umowy w ogóle nie mogą mieć znaczenia dla oceny nieuczciwego charakteru postanowienia.” (str. 16). Taki należy ocenić jako prawidłowy. W ten sposób, SN potwierdził pogląd Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), wyrażony w wyroku w sprawie C‑186/16 Andriciuc. TSUE wskazał, że ocenę nieuczciwego charakteru warunków umowy należy przeprowadzać w odniesieniu do chwili zawarcia danej umowy z uwzględnieniem wszystkich okoliczności, o których przedsiębiorca mógł wiedzieć przy zawieraniu umowy i które mogły wpływać na jej późniejsze wykonanie, gdyż warunek umowny może wprowadzać między stronami nierównowagę pojawiającą się dopiero w czasie wykonywania umowy (pkt. 54).