Sąd Najwyższy wyrokiem z 29 października 2019 r. (IV CSK 309/18) uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 17 stycznia 2018 r. (I ACa 647/17), który oddalał pozew banku o zapłatę kwoty 23 tys. CHF z tytułu umowy kredytu denominowanego d. Banku BPH, w tej części przejętego przez bank PEKAO SA.
Sąd Najwyższy w uzasadnieniu tego wyroku stwierdził, że umowa tylko pozornie opiewała na kredyt w walucie obcej. W tym kontekście należy stwierdzić, że umowa kredytu denominowanego była umową kredytu złotowego z klauzulą waloryzacyjną, a więc była tożsama z konstrukcją kredytu indeksowanego. Sąd Najwyższy jednocześnie uznał, że „pomimo tego, że umowa kredytu nie określa kwoty kredytu w PLN, to jednak kwotę kredytu w złotych można określić. Jest nią kwota pieniędzy, jaka została oddana w złotych do dyspozycji pozwanego w celu uiszczenia należności osobie trzeciej, czyli deweloperowi (…) Kwota należna i wypłacona deweloperowi w całości lub będąca sumą kolejnych transz przez kredytujący Bank w złotych, stanowi o złotowym charakterze samego kredytu i jest możliwą do ustalenia nominalną kwotą zadłużenia pozwanego konsumenta wobec kredytodawcy”
