Orzeczenie TSUE zapadłe w tej sprawie ma bardzo ważne znaczenie. Zdaniem TSUE, stanowisko konsumenta co do zakresu oczekiwanej ochrony wobec nieuczciwych postanowień umowy jest decydujące dla sądu, jeżeli istnieje ku temu krajowa podstawa prawna. TSUE stanął także na stanowisku, że na gruncie prawa europejskiego nie zachodzą przeszkody, aby stwierdzić nieważność umowy, jeżeli w prawie krajowym istnieje ku temu podstawa prawna, a konsument się na to zgadza (np. w odniesieniu do kredytu indeksowanego). Z wyroku tego wynika zasadniczo, że po eliminacji nieuczciwego mechanizmu walutowego zarówno kredyty indeksowane, jak i denominowane teoretycznie mogą podlegać skutkom:
a. nieważności umowy, lub
b. tzw. odfrankowienia
– zgodnie z żądaniem kredytobiorcy sformułowanym w pozwie.
Należy przy tym przypomnieć, że ochrona konsumenta jest zharmonizowana na gruncie prawnym w całej Unii Europejskiej (UE). Podstawowe wymagania w tym zakresie dla krajowych systemów prawnych określa dyrektywa Rady 93/13/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. 1993, L 95, s. 29) (dyrektywa 93/13). Roszczenia konsumentów są zatem roszczeniami wynikającymi z prawa UE (roszczenia unijne). Oznacza to, że każdy obywatel UE ma prawo oczekiwać jednolitej metodyki oceny sądu krajowego i stosowania przez sąd standardów postępowania UE w krajowej procedurze związanej z oceną nieuczciwości postanowień umownych.
